Ervaringsverhaal van Nine, bewust alleenstaande moeder van Gijs uit Utrecht.

De voorfase

Ik riep altijd om het hardst dat ik geen kinderen wilde, ik had geen partner en dacht dat ik het in mijn eentje nooit zou kunnen. Tot ik eindelijk (inmiddels achter in de 30) aan mezelf durfde toe te geven dat het mijn diepste wens was om mama te worden. Waarom zou ik het in mijn eentje niet kunnen, zoveel vrouwen doen het alleen.  Om Pipi Langkous te citeren. Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk wel dat ik het kan.

Het traject

In het voorjaar 2014 ben ik via de huisarts doorverwezen naar het ziekenhuis. Na een intake en een gesprek met de psycholoog kwam ik op de wachtlijst. In september 2015 was ik eindelijk aan de beurt. Omdat ik geen regelmatige cyclus heb, kreeg ik meteen hormonen, eerst pillen maar al snel injecties. De eerste keren is het heel spannend en onwennig om jezelf te injecteren maar dat went snel genoeg.  Het was een pittig traject, mede door alle hormonen maar ook omdat ik vaak naar het ziekenhuis moest. Per cyclus moest ik tussen de 4-8 keer naar het ziekenhuis o.a. om te kijken hoe ver ik was in mijn cyclus. Gelukkig woon ik op 15 minuten fietsen van het ziekenhuis en waren bijna alle afspraken ’s morgens vroeg. Dan kon ik daarna meteen door naar mijn werk en had bijna niemand het in de gaten. Ik ben 12x gestart met hormonen maar heb uiteindelijk 9 IUI pogingen gehad, 3x kwam het niet tot een eisprong. Wat ik heel pittig vond was de onvoorspelbaarheid, zelfs de hormonen maakten niet dat ik een regelmatige cyclus kreeg, mijn ovulatie verschilde per keer van dag 12 tot dag 22 en alles er tussen. Vooruitplannen was daardoor heel lastig. Het traject in het ziekenhuis is heel klinisch en ik herkende me niet in de ervaringen van andere alleenstaande vrouwen met een kinderwens wat maakte dat het heel alleen voelde. Daarnaast vond ik het ook lastig om mijn ervaringen te delen maar ik heb gelukkig een lieve familie en lieve vrienden, dat hielp.

Uiteindelijk heb ik toch gekozen voor IVF. En dat terwijl ik aan het begin van het traject zei dat ik nooit IVF zou doen. Het is verbazingwekkend hoe makkelijk je je grenzen verlegd als je eenmaal in zo’n traject zit.

Zwangerschap

Gelukkig werd ik met de tweede terugplaatsing en de laatste cryo’s uit de eerste IVF ronde eind oktober 2017 zwanger. Vol ongeloof heb ik naar de test gestaard. Helemaal hyper heb ik meteen mijn moeder gebeld. Ik durfde niet nog een test doen uit angst dat het misschien toch niet zo zou zijn. Ik sprak er bijna niet over. Eind november, met 7 weken had ik een inwendige echo. Dat is normaal als je via het ziekenhuis zwanger wordt. De dag ervoor had ik een lichte bloeding. Ik was er dan ook van overtuigd dan ik niet zwanger was. Eenmaal tijdens de echo zag ik twee pixels op het scherm als een bezetene heen en weer knipperen. Het duurde even voordat het tot mij doordrong wat dat betekende. Toch heeft het daarna lang geduurd voor dat het goed tot me door dat ik echt mama ging worden, pas rond week 24 durfde ik er echt in te geloven. Rond week 14 ben ik begonnen met zwangerschapsyoga, dat heeft enorm geholpen ook in mijn beleving, maar het is ook raar omdat je alle andere vrouwen hoort praten over hun partner.

De tweede helft van mijn zwangerschap ging niet zo soepel, ik kreeg last van mijn bekken en kreeg zwangerschapsdiabetes. De laatste 6 weken waren ronduit zwaar. Het was heel erg warm, ik hield heel veel vocht vast en sliep slecht. Ook kon ik niet meer zoveel.

Ik heb doelbewust gekozen voor een zwangerschapscursus van 2 Handen Op 1 Buik omdat ik geen zin had in alle partner verhalen bij een reguliere cursus. Ik heb nu nog contact met deze vrouwen en dat vind ik heel waardevol.

De bevalling

Mijn zoon had het heerlijk binnen in mijn buik. Ik had heel veel vruchtwater. Ik ben uiteindelijk ingeleid, maar omdat mijn zoon niet voldoende ingedaald was had dat weinig succes. Op de dag van de bevalling besloot mijn zoon nog even te draaien naar stuit, ik had door al het vruchtwater toch ruimte zat. Ondanks het feit dat de gynaecoloog mijn zoon nog kon terugdraaien en ik daarna weeënopwekkers kreeg vorderde mijn ontsluiting niet zodat uiteindelijk besloten werd tot een keizersnede. Eind juli 2018 is mijn zoon met 41 weken en 2 dagen geboren. Een goede vriendin van mij was er de hele bevalling bij, dat was heel fijn. Niet in de in laatste plaats omdat ik uitgeput was en niet meer goed in staat was om te begrijpen wat er werd gezegd. Zij vertaalde alles naar korte directe zinnen zodat ik toch antwoord kon geven. Ik kijk dan ook met een goed gevoel terug naar die dag. Een verpleegkundige heeft foto’s gemaakt tijdens de keizersnede, zodat ik alles rustig heb kunnen terugkijken.

Kraamtijd

Mijn moeder heeft de eerste 10 dagen bij mij gelogeerd. Ik vond het heel heftig om in mijn eentje verantwoordelijk te zijn voor zo’n klein wezentje, zeker in combinatie met het herstel van de keizersnede. De eerste drie weken had ik echt het gevoel dat ik fysiek bijna niks kon. Mijn grootste en diepste verlangen was werkelijkheid geworden maar wat vond ik die eerste periode zwaar. Geen roze wolk voor mij. Je bent helemaal op jezelf aangewezen. Voor mij was het belangrijk dat ik leerde vertrouwen in mijzelf als mama. Dat heeft wel een paar maanden geduurd. Het was een hele bijzondere tijd die ik niet had willen missen en tegelijkertijd vond ik het heel erg pittig. Inmiddels zijn we een paar jaar verder en ben ik dagelijks dankbaar voor mijn zoon en geniet ik enorm van zijn ontwikkeling en zijn ontdekkingsreis in deze wereld. Ik overweeg wel om de kamer te behangen zodat ik hem er af en toe achter kan plakken ;).

Als je vragen hebt voor deze bewust alleenstaande moeder dan kun je deze sturen naar info@2handenop1buik.com

 

Archieven

CONTACT
Maaike Rijnsburger
06 1339 0048
info@2handenop1buik.com

POSTADRES
2 Handen Op 1 Buik
Edmond Audranstraat 251
3543 BH Utrecht

Alle rechten voorbehouden.
KVK: 58707719
BTW-id: NL002062534B60

× Hoe kan ik je helpen?