Eva, bewust alleenstaande moeder uit Utrecht, 28 jaar: “Deze boodschappentas heeft wel heel veel waarde voor mij. De helft van mijn kindje zit erin, 10.000.000 zaadjes!!!”
Voordat ik het Bam-traject begon
Moeder worden was mijn grootste wens, maar een goede relatie aangaan, lukte mij niet. Ik had wel afspraakjes met mannen maar ik zag hen allemaal als potentiële zaaddonor. Ik keurde ze allemaal op hun zogenaamd zichtbare fertiliteit. Een partner, dat was niet wat ik zocht. Ik werd mij hier pas echt van bewust na een date met een jonge man, bij het afscheid vroeg hij mij of ik niet gewoon op zoek was naar een donor. Touché!
Het is niet altijd zo geweest, op mijn 17de kreeg ik een relatie met een 22 jarige man. Hij was een soldaat en ik was smoorverliefd op hem, en hij op mij. Toen ik 18 werd begonnen we over kinderen na te denken. Maar ik zat nog op school en hij woonde op de kazerne. Onze relatie ging twee jaar later uit. Maar mijn eierstokken zijn vanaf dat moment blijven rammelen. Hierna heb ik nog wel verschillende relaties gehad, maar verliefd werd ik niet meer.
Ik was 23 jaar toen ik in gesprek ging met een eventuele donor, hij had al een zoon en was homo. Kort na het eerste gesprek merkte ik dat ik er nog niet klaar voor was, hoe graag ik het ook wilde. Ik was simpelweg nog niet stabiel genoeg om moeder te worden.
Het duurde drie jaar voordat ik de stap weer zette, ik was die dag 26 geworden en was intens verdrietig dat ik nog geen moeder was. Al acht jaar liep ik rond met deze sterke kinderwens en ik wist al jaren dat ik het eigenlijk alleen wilde doen. Maar daaraan toegeven duurde wat langer. Want wat zou het betekenen voor mijn kindje als hij of zij geen vader had? En zou ik het zelf wel redden, alleen met een kind? Toch kwam er steeds meer vertrouwen, en steeds meer drang.
Mijn eerste donor
Op 16 juli 2019, mijn 26ste verjaardag, scheef ik mij in op een website voor wensouders, OneWish, en ontmoete diezelfde avond een donor. Het was een man van eind 40 , behoorlijk lang wat op zich wel voordelig kon zijn gezien mijn eigen 1m54. Maar het belangrijkste, hij kon zich vinden in al mijn wensen wat betreft zijn zeer beperkte rol. Ik zou één keer per jaar met hem afspreken zodat het kindje hem een beetje zou leren kennen. Als het kindje later behoefte zou hebben aan meer zouden we wat vaker afspreken. Ik stelde een uitgebreid contract op, deze tekenden wij officieel bij de notaris, ik wilde absoluut geen gedoe over de voogdij als het kindje er eenmaal zou zijn.
Op maandag 19 augustus 2019 was de allereerste inseminatie, oh wat was dat gek! Hij die zijn zaadjes loosde in het potje op mijn slaapkamer, ik wachtte ondertussen op het balkon. Al blozend gaf hij het gevulde potje aan mij en vertrok. Het inbrengen van het zaad was een geklieder en gedoe, daar moest ik nog wat handigheid in vinden … maar het gros belandde daar waar het moest zijn.
Twee weken lang voelde ik iedere kronkel in mijn darmen. Ieder vleugje maagzuur voelde als zwangerschapsmisselijkheid en ik zou zweren dat mijn borsten al waren gegroeid. En toen was daar eindelijk die ochtend dat ik mocht testen. Er stond dat je pas na vijf minuten het resultaat kon aflezen, maar ik bleef er vanaf de eerste seconde naar kijken. Ik zag hoe de teststrook blauwig werd en na een halve minuut had de controle testlijn een duidelijke streep, maar de HCG testlijn werd gewoon weer wit en liet geen streepje achter. Verdorie, ik wist toch zeker dat ik echt van alles had gevoeld, ik hield de test onder de lamp, in de zon, in de schaduw. Overal waar het licht maar net even anders viel op zoek naar een klein teken. Zinloos natuurlijk, waarschijnlijk was ik gewoonweg zo gefocust geweest op mijn lichaam dat ik daarom alles voelde wat ik normaal niet eens zou opmerken. Maar ik pakte de draad weer op en ging er iedere maand weer voor. Anderhalf jaar lang … zonder ook maar één positieve zwangerschapstest in mijn handen.
Naar het ziekenhuis
Ik raakte er steeds meer van overtuigd dat mijn donor niet mijn match was op DNA niveau, of dat ik onvruchtbaar was. Hij had namelijk al drie eigen kinderen en vier donor kinderen. Dus ik dacht dat het niet aan hem kon liggen. Vijftien maanden na de eerste poging, op 10 november 2020, liet ik een vruchtbaarheidsonderzoek doen in het Sint Antonius ziekenhuis. Hier gingen drie maanden overheen waarin ik doorging met de zelfinseminaties thuis. Er werd een echo gemaakt van de baarmoeder, bloed afgenomen en een hysterosalpingografie (HSG) gedaan. Alles was goed. Een hele opluchting!
De gynaecoloog legde uit dat het mannelijke zaad best snel achteruit kon gaan als een man ouder werd en stelde mij voor om verder te gaan via het ziekenhuis, ze konden dan óf de huidige donor onderzoeken en indien zijn zaad goed genoeg was met hem verder gaan óf ik kon een andere donor zoeken. Ik besloot te stoppen met deze donor, het liep sowieso al niet meer lekker tussen ons en door het uitblijvende succes was ook het vertrouwen in de conceptie weg.
Ik zou verder gaan met een buitenlandse donor. De weg die ik stiekem vanaf het begin al wilde bewandelen, maar niet durfde aan te gaan uit angst voor afwijzing. Ik vond het erg spannend of ik door de ‘keuring’ heen zou komen. Een maatschappelijk werkster zou beoordelen of zij mij wel of niet zouden helpen moeder te worden. Ze legde hun verantwoordelijkheidsgevoel hierin uit. En hoewel ik respect had voor hun keuzes maakte het mij ook bang. Ik viel niet onder het standaard plaatje van een bewust alleenstaande moeder. Met mijn 27 jaar vond ze mij erg jong omdat de meeste bam-moeders toch wel de 35 gepasseerd waren. En ik had een lichte vorm van PTSS en last van vermoeidheidsklachten. Maar ik was stabieler dan ooit, ik voelde mij goed, sterk en zeker van mijn keuzes. Ik wist wat ik wel en niet wilde. En de vergeefse pogingen van de afgelopen achttien maanden bewezen ook hoe sterk ik in mijn schoenen stond. Maand in maand uit met teleurstelling omgaan, dat is niet niets. Na twee gesprekken met de maatschappelijk werkster die veel dieper inging op mijn verleden dan ik eigenlijk wilde, kreeg ik groen licht.
De dag nadat ik goedkeuring kreeg om via het ziekenhuis verder te gaan met mijn kinderwens kon ik een donor uitzoeken. Ik had keuze uit veel donoren van Cryos of van de European Sperm Bank (ESB). Het voelde een beetje als shoppen op Zalando. Mijn zaaddonor vond ik bij ESB. Ik kocht vier rietjes met elk minimaal tien miljoen zaadjes.
De eerste IUI poging
Op 22 april 2021 had ik de positieve ovulatietest in mijn handen. Mijn hart ging als een razende tekeer. Ik belde het Sint Antonius Ziekenhuis voor het maken van de afspraak voor de inseminatie. De volgende ochtend om half tien plande ik de IUI in. Hierna belde naar het Medisch Centrum Kinderwens om een van de vier rietjes met de tien miljoen zaadcelletjes op te halen. Dat kon diezelfde middag nog. Met de bus, de trein en nog een bus ging ik naar Leiderdorp. Anderhalf uur later kwam ik aan en kreeg ik een grote piepschuim doos mee waar het bevroren rietje op ijs lag. Ik stopte de doos in een boodschappentas van de Jumbo en grapte met de baliemedewerkster dat ik later tegen mijn kindje kon zeggen dat hij of zij uit een boodschappentas kwam. Het voelde zo vreemd om met de ene helft van mijn kind op schoot te zitten terug naar huis en tegelijkertijd voelde het goed en vertrouwd.
De volgende ochtend was ik zo zenuwachtig dat ik helemaal verkrampt was en bang was dat het zaad hierdoor niet vrij genoeg kon zwemen. De fertiliteitsarts bij het Sint Antonius was heel lief. Ze liet alles stap voor stap zien. Ze opende de doos en er kwam allemaal ijsdamp uit, erin lag het rietje. Ze haalde het eruit en legde het op tafel, zodat het kon ontdooien, daarna hield ze het even in haar hand en liet mij zien dat de vloeistof ontdooit was. Het was tijd om mij half uit te kleden en te gaan liggen op de onderzoeksbank, ze stelde me helemaal gerust. Met een spuitje en een slangetje spoot ze de zaadjes ver de baarmoeder in. De inseminatie ging heel soepel. Gek genoeg voelde het een beetje alsof zij mij zwanger had gemaakt.
Twee wachtweken volgden. Ik was rustig, totdat ik buikkrampen kreeg, alsof ik ongesteld zou worden. Ik werd er helemaal nerveus van want het zou echt te vroeg zijn. Mijn borsten werden ook pijnlijk, ook dat had ik soms als ik ongesteld werd. Maar … ik wist dat het ook een symptoom van de innesteling kon zijn die rond deze tijd plaats zou vinden. De krampen namen af, de menstruatie bleef uit, mijn borsten werden steeds pijnlijker en ik werd rustiger.
Zwanger!
Op woensdag 5 mei 2021, twee dagen voor mijn verwachte menstruatie kon ik het niet laten, ik pakte een zwangerschapstest, deed hem en wachtte. Na een kleine twee minuten zag ik toch echt twee streepjes! Zwanger!!! Inmiddels ben ik 8 maanden in verwachting. Het gaat goed met mij en het kindje. Soms is het zwaar en tegelijkertijd voel ik mij gelukkiger dan ooit, ik kan niet wachten tot ik mijn zoontje in mijn armen mag sluiten.
Eva
