“Ja, ik wil dit! Actie nu!”
Zenuwen en heel veel geduld

Ervaringsverhaal van een bewust alleenstaande moeder in Utrecht.
Deel 1/2.

Huisarts

Zolang over nagedacht en heel veel over gelezen. Ik wil het echt: alleen een kind krijgen. (Tip: zet de eerste stappen ook als je het (nog) niet zeker weet. Je kunt altijd stoppen of vertragen, maar niet versnellen in dit proces.) De eerste stap is een verwijzing vragen bij de huisarts. Met trillende handen en stem bel ik de huisartsenpraktijk: “Goedemorgen, ik wil graag een afspraak maken.” “Mag ik vragen waar het over gaat?” “Over een verwijzing.” Oké, geen weg terug nu! Yes, I did it! De huisarts was heel lief en gaf ook aan dat ik met een baby zeker niet terughoudend moest zijn met langskomen want ik zou thuis niemand hebben om mee te overleggen over kleine kwaaltjes dus daar was zij dan voor. (Jammer dat ik moest verhuizen en dus naar een andere huisarts, maar 32 m2 was wat klein met kind en 2 trappen niet kinderwagenproof.)

Solliciteren naar de functie van moeder

Een paar maanden later de eerste afspraak met een psycholoog die zou gaan bekijken of ze mij moesten toelaten tot dit traject. Best vreemd, aangezien iedereen moeder kan proberen te worden. Aan de andere kant begrijpelijk dat zij niet willen meewerken aan het op de wereld zetten van een kind dat niet goed terechtkomt. Maar wat was dit zenuwslopend! Ik ben nog nooit ergens zo zenuwachtig voor geweest. Het voelde alsof ik moest solliciteren naar de belangrijkste baan in mijn leven, terwijl ik geen idee had wat de functie-eisen waren. Wat zou ze vragen? Zou ik alles wel goed kunnen beantwoorden? Waar letten ze op?
Het gesprek zelf viel erg mee. Ze willen vooral onderzoeken of je er wel over na hebt gedacht en het geen bevlieging is. Ze vragen naar je situatie: werk, inkomen, woning, mensen in je omgeving, maar meer om een beeld te krijgen en niet omdat dit alles aan bepaalde normen moet voldoen. De psycholoog legde uit dat ze zelden iemand weigeren, alleen bijvoorbeeld een meisje van 18 dat nog thuis woont en vorig weekend had bedacht dat ze een kind best leuk zou vinden. Opluchting! Ik werd nog besproken in de commissie dus er bleef wat spanning maar toen kwam het verlossende woord dat ik was ‘goedgekeurd’.
Daarna volgen nog enkele lichamelijke onderzoeken: een echo om te kijken of alles er goed uitziet en bloedwaardes checken. Ook dat was allemaal in orde gelukkig.

Wachten, wachten, wachten

En dan begint het lange wachten. In mijn geval stond de wachtlijst op 1,5 jaar. Het eerste jaartje is het nog oké, maar daarna mocht het van mij wel een keer beginnen. De meeste van mijn collega’s waren eind twintig of begin 30 en ik hoorde de ene zwangerschapsaankondiging na de andere en het ging vooral over zwanger zijn en baby’s. Dat werd wel steeds lastiger, omdat ik zelf ook zo graag wilde maar alleen maar kon wachten. Met een enkele collega heb ik gedeeld waar ik mee bezig was, maar ik wilde dit niet algemeen bekend maken, want ik wilde niet dat mensen rekening met mij gingen houden. Zij moesten gewoon vrolijk hun babygeluk kunnen delen vond ik. Niemand had het vermoeden dat ik ook graag een kind wilde, want geen relatie = geen kind, dus ik werd er verder ook niet op aangesproken gelukkig.
Ondertussen bereidde ik me voor: praktische baan was geregeld, spaarrekening vullen, op zoek naar een nieuw huis (zo blij dat ik dat toch heb gedaan vóórdat ik zwanger was, zodat ik zonder of met een klein buikje kon klussen ipv hoogzwanger of met baby), cyclus in kaart brengen en oefenen met ovulatietesten. Ik was er helemaal klaar voor!

Wordt vervolgd 😉

Als je vragen hebt voor deze bewust alleenstaande moeder dan kun je deze sturen naar info@2handenop1buik.com

 

Archieven

CONTACT
Maaike Rijnsburger
06 1339 0048
info@2handenop1buik.com

POSTADRES
2 Handen Op 1 Buik
Edmond Audranstraat 251
3543 BH Utrecht

Alle rechten voorbehouden.
KVK: 58707719
BTW-id: NL002062534B60

× Hoe kan ik je helpen?