Eva, 32, solomoeder van zoontje Luus:
Ik heb altijd gedacht dat ik jong moeder zou worden. Maar ja, waar bleef die man nou? Jarenlang heb ik gedate, ik vond het al lang niet leuk meer om te doen, maarja, mijn kinderwens klopte steeds harder op de deur. Ik voelde paniek, hoe lang gaat dit nog duren? Ik fantaseerde steeds vaker over een kleine en naarmate het langer duurde dacht ik ook af en toe na over hoe het zou zijn om het alleen te doen. Dat is plan B, ik vind heus wel iemand!
Op een dag zat ik op de fiets en nam ik me voor te visualiseren hoe het zou zijn als ik het alleen zou doen. De last die van mijn schouders viel was enorm! Geen datingapps, saaie eerste dates en verdriet als er weer iemand in mijn omgeving zwanger blijkt terwijl ik nog niet eens een man heb. Wat zo ver weg voelde kwam ineens dichtbij en, man! wat was dat een opluchting! Weg het paniekerige gevoel. Ik ga ervoor!
Via mijn huisarts kwam ik bij de kliniek Nij Barrahus. Ik had het geluk na 1 inseminatie al zwanger te zijn. Na jaren van mislukte dates zat ik te wachten tot deze zwangerschap ook zou mislukken, maar dat gebeurde gelukkig niet. Op 3 september kwam mijn grootste wens uit. Op het kaartje schreef ik wat ik aan het begin van het traject in mijn dagboek schreef: “Ik weet nog niet wie je bent, ik weet nog niet eens of ik je kan krijgen. Ik weet alleen dat ik je wens!”. Ik ben dolgelukkig met mijn grootste wens, mijn lieve zoon Luus.
Tuurlijk hoop ik dat er nog een keer een leuke man voorbij komt, maar ik heb geen haast meer, de leukste man is er namelijk al.
Het alleen doen vind ik vooral onpraktisch. Want hoe moet dat als ik naar de kapper wil? Of als ik ’s avonds nog bedenk dat ik een boodschap vergeten ben? Ik heb een heel fijn vangnet om me heen die me geweldig helpen en daar ben ik erg dankbaar voor. Maar het niet kunnen delen met een partner, samen de verantwoordelijkheid en beslissingen te kunnen delen, blijft soms verdrietig. Mensen zeggen wel eens dat ik bewust alleenstaande moeder ben. Dat ben ik ook, maar toch voelt die term alsof het alleenstaand zijn een bewuste keuze was. En dat was het niet! Als ik kon kiezen was ik jaren geleden een leuke vent tegen gekomen en had ik het ouderschap gedeeld. Soms maakt dat me verdrietig. Maar meestal ben ik vooral heel erg trots. Kijk mij nou? Ik rock het gewoon! Ik ben heel benieuwd hoe andere moeders hiermee om gaan. Ben je, naast blij met je kleintje, ook wel eens verdrietig over het plaatje wat je achter je hebt gelaten? En hoe ga jij met de praktische uitdagingen om?
Eva organiseert het Single Mama Café in Groningen.
De eerstvolgende data zie je hier.
Je kunt je bij Eva opgeven door haar een mailtje te sturen:
solomoeder-eva@hotmail.com